Uśmiechnął się do niej.
Zszedł z parapetu i usiadł na podłodze, zerknął po drodze w lustro.
-Jestem cały zielony.!
Zaśmiał się.
-Dlaczego mi nie mówiłaś?
Wziął chustkę którą znalazł na podłodze i zaczął wycierać twarz.

Zaśmiał sie.
-Brudas, brudas, brudas.!
Uśmiechnął się do niej.

Zaśmiał się.
-No jak to nie? jestem cały w mojej kredce.
Uśmiechnął sie
- I mam brudne łapki.
Pokazał jej palce.
-Też całe zielone.

Podał jej rączki.
-Masz zimne łapki, jest Ci zimno?
Spojrzał na nią.
-Ja mam takie zimne jak pada śnieg i go biorę w rączki.

Uśmiechnął się do niej.
-Jak mam zimne to mama zaklada mi rękawiczki mogę ci je pozycyc.
Maluch spojrzał na nią z szerokim uśmiechem, rozejrzal się.
-Jej a czy twoja mama się o Ciebie nie martwi? Jesteś już u mnie baaardzo długo.
Jak zwykle dziecko inaczej postrzega czas i z jego perspektywy rozmowa z Charlotte ciagnela się już bardzo długi czas.

-No tak, bo ty już jesteś duża, tez bym tak chcial. Moja mama ciagle się martwi jak dlugo nie wracam z polowania i zawsze mnie wola, a wtedy ta sprytna wiewióra ucieka do norki i juz nie wychodzi.
Westchnął cicho.